کاوش موضوع جاده هراز

جاده هراز یا جاده ۷۷ ، مهم‌ترین جاده مابین استان‌های تهران-مازندران است. این جاده از درهٔ رود هراز می‌گذرد و نزدیک‌ترین راه اصلی به قله دماوند است. این جاده در سال ۱۳۴۲ بعنوان یک راه دسترسی اصلی در رودهن و دره هراز، به بهره‌برداری رسید. در طول ۲۳ سال ساخت، کشته‌ها و زخمی‌های زیادی را از خود به جای گذاشت. این روند به ویژه پس از گشودن راه به روی وسایل نقلیه نیز ادامه یافت. تا اینکه مشکلات ناشی از ناپایداری دامنه‌ها، دولت وقت را وادار به احداث جاده ای جدید نمود که از رودهن، دماوند، فیروزکوه و سوادکوه می‌گذشت. این جاده در سال ۱۳۶۲ به بهره‌برداری رسید. اما از سوی دیگر، سکونت و ساخت و ساز در مسیر هراز (دره هراز) و همچنین لزوم دستیابی به تأسیسات مهمی چون سد لار، سبب شد تا فکر بستن جاده هراز که به عقیده صاحبنظران، خطرناکترین راه موجود در کشور است، هیچگاه عملی نشود. عامل اصلی تمامی این مشکلات کمبود مطالعات سایت در هنگام مسیر یابی بود که اثراتش را به صورت حوادث بعدی برجای گذاشته و می‌گذارد. این جاده یکی از زیباترین و تاریخی‌ترین جاده‌های جهان است که به انتخاب مردم ایران در سال هشتاد و نه بعد از جاده زیبای چالوس دومین جاده زیبای ایران انتخاب شده‌است، همچنین این جاده تاریخ منطقه عظیم البرز و رودهن، آمل و ایران را بیان می‌کند. جاده هراز کوتاه‌ترین مسیر تردد میان دو شهر رودهن و آمل و استانهایتهران و مازندران است. برآورد می‌شود که فقط در ایام نوروز، این جاده میزبان ۴ میلیون مسافر باشد. حجم زیاد تردد در کنار ظرفیت کم جاده گاهی موجب به وجود آمدن ترافیک‌های بسیار طولانی می‌شود، به همین لحاظ پروژهٔ چهارخطه کردن این جاده در دست اجرا بوده که تا پایان پاییز سال ۱۴۰۲ بیشتر این مسیر چهار خطه شده‌است و فقط ۳۳ کیلومتر از آن همچنان به صورت دو خطه می‌باشد. جاده هراز دارای ۱۷ تونل بوده که طولانی‌ترین آن‌ها بیش از ۳۲۹۰ متر طول دارد. کار ساخت این جاده ۲۳ سال به طول انجامید. اگرچه استفاده از دره هراز به عنوان راه ارتباطی آمل به ری سابقه بسیار طولانی دارد، ولی جاده هراز یکی از جدیدترین جاده‌های اتومبیل روی منتهی به شمال کشور است. در اطراف این جاده جاذبه‌های گردشگری تاریخی، طبیعی و مذهبی وجود داشته و همین امر نیز موجب ترغیب مسافران بیشتری به استفاده از این جاده شده‌است.... بیشتر در ویکی پدیا